Sarı Kız’ın yaşadığı ilçenin biraz dışında, çalılıkların ve sarmaşıkların sardığı eski taş kalıntıları vardı. Halk oraya “Embêrek” derdi. Taşların kimden kaldığı bilinmezdi; kimileri orada bir medrese olduğunu söyler, kimileri de askerlerin barınağı olduğunu anlatırdı. Ama bir gerçek vardı: çocuklara oraya yaklaşmak yasaktı. Büyükler, “cinler dolaşır, geceleri sesler gelir” diyerek korkuturlardı.
Bir gün Sarı Kız ve arkadaşları oyundan dönerken yolu uzatıp Embêrek’in önüne geldiler. Karanlık gölgeler taşların arasına düşmüş, rüzgâr uğuldayarak içeri giriyordu. Cesaretini toplayan Sarı Kız, “Ben dedemin defterinde burayı görmüştüm. Burada bir sır olmalı,” dedi.
Arkadaşları korkudan çekinse de merak ağır bastı. Taş duvarların arasından geçerken örümcek ağları yüzlerine yapıştı, ayaklarının altında kuru dallar çıtırdadı. İçeri girince bir köşede oyma taşlar fark ettiler. Taşların üstünde garip semboller vardı: ay, yıldız, bir de haç işaretine benzeyen çizgiler.
Sarı Kız defterini açtı. Son sayfalardan birinde aynı işaretler vardı. Altında dedesinin yazısı okunuyordu:
“Embêrek’te taşlara bak. Sır, halkı bir arada tutan bağdadır.”
Çocuklar taşları dikkatle inceledi. Bir tanesinin arkasında gevşek duran bir kaya vardı. Sarı Kız taşı itince gıcırtıyla açıldı. İçeride küçük bir boşluk vardı. Boşluğun içinde eski bir deri kese buldular. Kesenin içinde sararmış bir parşömen çıktı.
Parşömenin üstünde şunlar yazıyordu:
“Bu kalıntılar, bir zamanlar halkın ilim öğrendiği medreseydi. Burada dualar edildi, dersler verildi, düşmana karşı planlar yapıldı. Bu taşlar yıkılsa da hatırası kalacak. Unutma: ilim ve birlik kurursa, millet de kurur.”
Sarı Kız’ın gözleri parladı. “Demek ki burası sadece taş yığını değilmiş. Burası bizim geçmişimizin sesiymiş,” dedi.
O gün çocuklar eve dönerken artık korkmuyorlardı. Embêrek onlar için karanlık bir yer olmaktan çıkmış, ışıkla dolu bir hatıraya dönüşmüştü. Sarı Kız biliyordu ki bir gün bu sırrı bütün ilçeye anlatacak, herkesin geçmişiyle gurur duymasını sağlayacaktı.
